Przełęcz Walimska to popularny cel wycieczek, jest doskonałym punktem wypadowym na szczyt Wielkiej Sowy. W czasach gdy powstawała nazwano ją "drogą głodu".
Przełęcz Walimska jest położona na terenie Gór Sowich na wysokości 750 m. n.p.m. Przełęcz Walimska w rzeczywistości... nie jest przełęczą, nazwa ta funkcjonuje jedynie zwyczajowo. Kierowcy mogą nie zdawać sobie z tego sprawy (wszak mają najpierw pod górę, a potem w dół), ale każdy pieszy zauważy, że droga przechodzi tu tylko na drugą stronę zbocza, a obniżenia w owym zboczu - pochyłym grzbiecie, nie ma.
Przełęcz Walimska to popularny cel sobotnio-niedzielnych wycieczek. Jest również doskonałym punktem wypadowym na szczyt Wielkiej Sowy. Przebiega przez nią droga nr 383 łącząca miasta ziemi dzierżoniowskiej z Walimiem, Jedliną oraz z Wałbrzychem.
Także przed II wojną światową przełęcz była często odwiedzana przez turystów, a wiodąca droga umożliwiała dogodną przeprawę przez Góry Sowie. Łączyła ona miejscowości związane z chałupniczą produkcją tkanin, rozmieszczone po obu stronach masywu górskiego. Droga powstała pod koniec lat czterdziestych XIX wieku i określano ją "drogą głodu" (niem. Hungerstrasse). Nazwę taką otrzymywały inwestycje realizowane w ramach robót publicznych, w czasach wielkiego kryzysu na Śląsku.
Odwiedzając Przełęcz Walimską warto także zwrócić uwagę na położone przy samej szosie fragmenty fundamentów i resztki murów. Są to pozostałości po funkcjonującym tam od drugiej połowy XIX wieku schronisku turystycznym. Obiekt ten, który możemy podziwiać na starych fotografiach i rysunkach, zbudowany został około 1870 roku i otrzymał nazwę od rosnących w pobliżu siedmiu świerków - Sieben Kurfürsten (niem. Siedmiu Elektorów). Schronisko cieszyło się dużym uznaniem odwiedzających, funkcjonowało w nim dziesięć pokoi z noclegami dla osiemnastu osób.